Τρίτη 14 Δεκεμβρίου 2010

Οι μηχανικοί γνωρίζουν ότι συνήθως είναι καλύτερο να αφήνεις το ποτάμι να πλημμυρίζει την πεδιάδα, παρά να κατασκευάζεις όλο ψηλότερα φράγματα.

Τα μπλε ομόλογα , τα κόκκινα ομόλογα και τα “cocos”.

Το να γίνει η χρεοκοπία «ασφαλής» θα έπρεπε να είναι το σλόγκαν της χρηματοοικονομικής μεταρρύθμισης. Είναι γεγονός ότι τα επισφαλή δάνεια προκαλούν προβλήματα, αλλά αν δεν γίνουν χιονοστιβάδα οικονομικής καταστροφής, εντέλει καταλήγουν να επαναφέρουν την υγεία. Συγκεντρώνουν το μυαλό, καθαρίζουν τα σκουπίδια από το οικονομικό σύστημα και δίνουν την δυνατότητα μιας νέας αρχής σε χρεωμένους πολίτες, εταιρίες και χώρες.

Στην πιστωτική κρίση, ο φόβος ζημιάς του συστήματος έχει επιτρέψει σε υπερβολικά πολλούς πιστωτές, ειδικά τους τραπεζικούς πιστωτές, να γλιτώσουν. Η νέα απαίτηση για «κεφάλαια ανάγκης» (contingent capital) δηλαδή χρεόγραφα που είναι προγραμματισμένα να υποβιβαστούν σε μετοχικό κεφάλαιο σε περίπτωση κρίσης, είναι μια ευπρόσδεκτη εξέλιξη –όπως ευπρόσδεκτο είναι και το σχέδιο της Credit Suisse να κάνει την πρωτιά στον κλάδο, εκδίδοντας τέτοια “cocos”.
Μετά, υπάρχουν και τα εθνικά χρεοστάσια. Η χρεοκοπία είναι, αλλά δεν θα έπρεπε να είναι, ταμπού για τις πλούσιες χώρες.
Ο κ. Jacques Delpla και ο κ. Jakob von Weisäcker του think tank Bruegel έκαναν μια έξυπνη πρόταση για να αλλάξει αυτό στην ευρωζώνη: να διαχωριστούν τα κρατικά ομόλογα σε μπλε χρεόγραφα, που θα περιορίζονται στο 60% του συνολικού ΑΕΠ της ευρωζώνης και θα εγγυάται για αυτά όλη η ευρωζώνη, και σε ένα δυνητικά απεριόριστο μέγεθος κόκκινου χρέους, που θα εκδίδουν αυτόνομα οι χώρες.
Τα μπλε ομόλογα θα είναι ένα απαλλαγμένο κινδύνου σημείο αναφοράς, ενώ τα κόκκινα ομόλογα θα κηρύσσουν στάση πληρωμών σε μια δύσκολη εποχή και πιθανόν δεν θα είναι αποδεκτά ως εγγύηση από την ΕΚΤ.
Η χρωματική τακτοποίηση αναφέρεται κυρίως στην Ευρώπη, αλλά κι άλλα χρεωμένα έθνη θα μπορούσαν επίσης να διαχωρίσουν τα χρεόγραφά τους σε junior και senior κλάσεις.
Οι ανάγκες είναι επιτακτικές και βρισκόμαστε σε ιδανική εποχή για πειραματισμούς στην πραγματική ζωή.
Οι μηχανικοί γνωρίζουν ότι συνήθως είναι καλύτερο να αφήνεις το ποτάμι να πλημμυρίζει την πεδιάδα, παρά να κατασκευάζεις όλο ψηλότερα φράγματα. Οι οικονομολόγοι θα έπρεπε να ακολουθήσουν το παράδειγμά τους.